زبان برنامه نويسي صنعت PLC هاي مختلف داراي شباهت ها و تفاوت هاي گوناگوني میباشد،واين موضوع براي استفاده كنندگان مشكلاتي را بهمراه دارد.كمسيون جهاني فناوري برق كه سازمان بين المللي براي ارائه استاندارد هاي جهاني در صنعت برق میباشد.اخيراً براي ارائه استاندارد هاي جهاني در زمينه زبانهاي برنامه نويسي صنعت PLC اقداماتي انجام داده است،به عنوان مثال میتوان به زبان واحدي براي برنامه نويسي اشاره کرد.
سازمان،سازندگان مختلف را تشويق به اسنفاده از اين زبان براي محصولات خود ميكند.بااين همه هنوزتفاوتهاي زيادي بين اين زبان(IEC) با زبانهاي ارائه شده از طرف سازندگان صنعت PLC وجود دارد.
اولين PLCها در سال ۱۹۶۸ ساخته شده اند. در دهه ۷۰ قابليت برقراري ارتباط به آنها اضافه شد و در دهه ۸۰ پروتکل هاي ارتباطي استاندارد به آن اضافه شد. بالاخره در دهه ۹۰ استاندارد زبان هاي برنامه نويسي صنعت PLC يعني استاندارد IEC1131 ارائه گرديد .
در سال ۱۹۷۹ يک گروه متخصص در IEC کار بررسي جامع صنعت PLC ها را شامل برنامه نويسي ، سخت افزار و ارتباطات به عهده گرفت. هدف اين گروه تدوين روش هاي استانداردي بود که موارد فوق را پوشش دهد و توسط سازندگان PLC بکار گرفته شود.
اين کار حدود ۱۲ سال طول کشید و سرانجام پس از بحث هاي موافق و مخالفي که بود استاندارد IEC1131 شکل گرفت و جنبه هاي مختلف اين وسيله از طراحي سخت افزار گرفته تا نصب ، تست، برنامه ريزي و ارتباطات آن را زير پوشش قرار داد.
اين استاندارد که با همکاري برخي از سازندگان بزرگ صنعت PLC از جمله شرکت زيمنس شکل گرفته بود از آن به بعد توسط شرکت زیمنس به کارگرفته شد و سعي کردند محصولات خود را با آن منطق سازند.
استاندارد IEC1131 از بخش هاي زير تشکيل شده است.
بخش اول: اطلاعات کلي:
اين بخش ضمن تعريف بخش هاي مختلف PLC و وسايل جانبي آن عملکرد هر قسمت مانندCPU ، منبع تغذيه ، ورودي ها و خروجي ها و … را تشريح کرده و يک ساختار کلي را به عنوان الگو ارايه کرده است
بخش دوم: ملزومات سخت افزاري و آزمايش ها
اين بخش حداقل ملزومات براي ساخت ، سرويس ، انبار کردن، حمل و نقل ، عملکرد و ايمني PLCها و وسايل جنبي آنها را بيان میکن و تستهاي کاربردي مربوطه را توضيح مي دهد. دراين بخش پيش فرض ان است که صنعت PLC و متعلقات آن در محيط هاي صنعتي به کارگرفته شود.
بخش سوم: زبان هاي برنامه نويسي
در اين بخش انواع ديتاهايي که مي توانند در برنامه نويسي استفاده شوند مانند. Time ,Byte ,Bool ,Data ,Word ,Rea ,Integer تعريف شده اند. همچنين POU ها مانند فانکشن(FC) و فانکشن بلاک(FB)مشخص مي گرديده اند. وجه تمايز FB از FC اينگونه تعيين شده که FB علاوه بر الگوريتم برنامه ، ديتا ها را نيز شامل مي شود.
IEC در اين بخش چهار زبان برنامه نويسي که قبلا نيز به کار مي رفت را انتخاب کرده و يک زبان جديد نيز بر آن افزوده و جمعاً ۵ زبان برنامه نويسي PLC را به عنوان استاندارد ارائه نموده است :
IL يا Instruction List يک زبان سطح پايين و از زبان هاي قبلي PLC است که به صورت متني مي باشد . اين زبان شبيه زبان اسمبلرهاي ميکروپروسسور میباشد.
FBD زبان گرافيکي میباشد که در FBD برنامه نويسي توسط يک سري بلوک هاي پايه که در کنار هم قرار مي گيرند انجام مي شود.
LD يا Ladder Diagram روش گرافيکي میباشد که قبلاً نيز استفاده میشد ولي بصورت پيشرفته در روش جديد LD و FBD مي توانند به صورت توام در برنامه به کار روند.
ST يا Structured Text زبان جديدي میباشد که IEC به ۴ زبان قبلي اضافه کرده است. ST يک زبان سطح بالا شبيه C و پاسکال است و کاربردي عالي بويژه در الگوريتم هاي پيچيده رياضي را دارا میباشد.
SFC يا Sequential Function Control نيز روش جديدي است . در اين روش برنامه به مراحلي که ترتيب الگوريتم هاي کنترلي را نشان مي دهد تقسيم مي ردد و شامل step هاي مختلف است هرگاه شرايطي که در بخش Transition مشخص شده برآورد گرديدstep قبلي غير فعال و step بعدي فعال مي گردد.
بخش چهارم: راهنماي کاربران
بخش چهارم راهنماي کاربر نهايي براي انتخاب و مشخص کردن ملزومات سيستمي میباشد که سخت افزار ، نرم افزار و ارتباطات در آن منطبق با استاندارد IEC1131 باشد.
بخش پنجم: ارتباطات
دراين بخش جنبه هاي ارتباطي از ديدگاه کنترل کننده تشريح شده است . در ذيل حوزه اي که اين استاندارد براي بخش ارتباطات کنترلر تعيين کرده است را نشان مي دهد.
Any Device PC Any Device
بخش ششم برنامه نويسي کنترل فازي
اين بخش که در سال ۲۰۰۱ به استاندارد اضافه شده است برنامه نويسي کنترل فازي را معرفي مي نمايد و براي کاربراني که به خوبي با بخش سوم استاندارد آشنا باشند قابل استفاده است.
بخش هفتم: راهنماي کاربرد زبانهاي برنامه نويسي
در بخش چهارم مجموعه اي براي راهنمايي کاربران ارائه شده بود که جنبه هاي مختلف صنعت PLC را پوشش مي داد ولي بخش هشتم صرفاً راهنماي کاربران براي استفاده از زبان هاي برنامه نويسي ا ست که در بخش سوم معرفي شده اند.
منبع : http://siemens.com